१७ पुस, २०७८
विश्व जलवायु सम्मेलन कोप २६ मा स्कटल्यान्डको ग्लास्गोमा भएको कार्यक्रममा भाग लिन गएको समयमा नेपालका प्रधानमन्त्री शेर बहादुर देउवालाई धेरैले चिन्ने एउटै माध्ययम बनेको थियो नेपाली भादगाउँले टोपी । प्रधानमन्त्रीले स्वदेश फर्के लगत्तै त्रिभुवन विमानस्थलमा पत्रकारहरुसंग कुरा गर्दै भन्नुभयो, अमेरिकी राष्ट्रपति जो वाईडेनले पनि चिनी हाले, मैले टोपी लगाएर गएको थिएँ, नेपाल आएका रहेछन् उनी । यसरी नेपालको प्रधानमन्त्रीका रुपमा भन्दा पनि शेरबहादुर देउवाले टोपी लगाएका कारण अमेरिकी राष्ट्रपति जो वाईडेनसंग कुराकानी भयो । 

यो त प्रधानमन्त्रीको कुरा भयो, यस्तै देश तथा विदेशका अन्य कार्यक्रमहरुमा जाँदा पनि भादगाउँले कालो वा ढाकाको टोपी लगाएको छ भने धेरैको आँखा त्यही टोपी र उसको लवाईमा पर्ने गरेको हामी सबैले जाने बुझेकै कुरा हो । 

कुनै समय थियो नेपालका सबै क्षेत्रमा टोपी लगाईन्थ्यो । तत्कालिन राजा देखी रैतीसम्म सबैको शिरमा टोपी हुन्थ्यो । टोपी केवल पहिचान र परिचयसंग मात्र पनि जोडिएको छैन । टोपी स्वास्थ्याका दृष्टिकोणबाट समेत लाभदायक देखिएको छ । अहिले जोडको समय छ । जो कोही कुनै न कुनै रुपमा जाडो छल्न टाउकोमा टोपी वा अरु कुनै कपडाको प्रयोग गरिरहेका हुन्छन् । अर्थात टोपीले हामीलाई धेरै कुरामा सुरक्षित गरिरहेको हुन्छ । 
एक पटक नेपालीसंग भेटभएको वा नेपाल आएको कुनै विदेशी नागरिकले नेपाली भनेर चिन्ने एउटा पहिचान जस्तै बनेको टोपीका बारेमा केही समय कम चर्चा भएपनि अहिले भने धेरै चर्चा परिचर्चा हुन थालेको छ । आगन्तुक कला संस्कृतिको प्रभावमा नेपाली कला, संस्कृति, खानपान, पहिरन परिरहेको समयमा अहिले नेपाली युवाहरुले सुरुगरेको टोपी दिवशले केही भएपनि टोपीका बारेमा बहस सुरु गराएको छ । 
विकासको गतिमा अगाडि बढिरहेको नेपाल अन्य मुलुसंग आर्थिक, सामाजिक, राजनीतिक लगाएतका विषयमा प्रतिस्प्रर्धा गर्न सक्ने हुँदा पनि आफ्नो पहिचान र परिचयका रुपमा रहेका विविध विषयलाई कसरी बचाई राख्ने भन्ने विषयमा पनि सोच्न आवश्यक छ । 

यहाँ खाली एउटा टोपीको मात्र कुरा रहने नेपाली महिला र पुरुष दुवैले लगाउने विविध पहिरन जो आफैमा मौलीक छन् त्यस्ता पहिरनलाई जीवन्त राख्नुपर्ने आवश्यकता छ । 

नेपाल विविध जात, जाती र कला संस्कृति भएको देश हो । यहाँ आफ्नै रहन सहन र पहिरन छन् । यि सबैलाई बचाईराख्न सके नेपाल एउटा फरक पहिचान र परिचय भएको देश भनेर विश्वमा चिनाउन सकिनेछ । विकासका कामलाई जति अगाडि बढाएपनि आफ्नो पहिरन, पहिचान र परिचय, कला संस्कृति, रीति रिवाज, चालचलन, रहनसहन लगाएतका कुरालाई भुल्न थाल्यौं भने यसले हामीलाई सधै पछुतो मात्र दिने छ । 
जनवरी १ तारिखलाई विदेशीहरुले नयाँ वर्ष भनेर मनाउँछन् भने नेपाली युवाहरुले टोपी दिवस भनेर मनाउन थालेका छन् ।  यसमा आ–आफ्नै तर्क र वहस जे भएपनि आ–आफ्नो स्थानमा दुवैको महत्व देखिन्छ । देखासिखी गरेर आफ्नो सबैकुरा विर्सने भन्दा पनि आफ्नोपनलाई नछाडेरै पनि धेरै कुरा गर्न सकिन्छ ।