काठमाण्डौं । ताप्लेजुङका प्रेम गुरुङ वि.स २०४८ सालमा विदेश जान्छु भन्दै काठमाण्डौं आईपुग्नुभयो । २० वर्ष पनि नकटेका प्रेम साउदी जाने तरखरमा लाग्नुभयो । तर प्रेमले कोरिया पनि जान मिल्ने थाहा पाएपछि कोरियातिर लाग्नुभयो । 

गाउँघरको जस्तो सजिलो थिएन विदेशमा काम गर्न । बिरानो देश, बिराना मान्छे, भाषाका छुट्टै समस्या, एक्लोपन र मालिकको गालीले प्रेमलाई आफ्नाको न्यास्रो लाग्थ्यो ।

परिवारको झलझली सम्झना आउँथ्यो । परिवारकै खुसीका लागि कोरिया आएको भन्ने कुराले आफ्नो चित्त बुझाउनु प्रेमका लागि बाध्यता थियो । 
प्रेमले यसरी चित्त बुझाउदै काम गर्दै कोरियामा १५ वर्ष बिताउनुभयो । 

उहाँ कोरियामा काम गर्दा–गर्दै नेपालमा आमाको मृत्यु भएको खबर पाउनुभयो ।

आमाको मृत्युको खबरले प्रेमका आखाँ अघी कालो बादल छायो । निकै असह्यै भयो । डाको छाडेर निकै रोए, कराए प्रेम । तर उहाँको आवाज न ताप्लेजुङ पुग्यो न आमाको कानमा । आमालाई अन्तिम पल्ट हेर्ने चाहाना पुरा भएन । 

घर आउने बिदा त कम्पनी के दिन्थ्यो, आमाको मृत्यु भएको दिनपनि कामबाट बिदा मिलेन । आमाको मृत्युको पिडा र गहभरी आँशु बोक्दै प्रेमले काम गरिरहनुभयो । 

छोरो घर आउन नपाएपछि प्रमेका बुबाले नै आमाको दागबत्ती गर्नुभयो ।

यो कुराले प्रमेलाई निकै पिरोलिरह्यो । उहाँले आमालाई नदेखेको पनि १५ वर्ष भइसकेको थियो।

आमासँगको अन्तिम भेटलाई सम्झदै उहाँले मलिन् स्वरमा भन्नुभयो, ‘ताप्लेजुङ छाड्दा आमाले मलाई आर्शिवाद दिनुभएको थियो । त्यो नै हाम्रो अन्तिम भेट हो ।’ 

आमाको मृत्युपछि कोरियामा उहाँलाई नरमाइलो लाग्न थाल्यो । परिवारका सुखका लागि मात्र कोरिया बस्नुभयो । उहाँका तीन बहिनी हुनुहुन्छ । तीन बहिनीका एक्ला दाजु प्रेम ।

सबैको जिम्मेवारी उहाँकै काधमा । जसका कारणले कोरियामा प्रेमले दुई दशक बिताउनुभयो । २० वर्षमा जानुभएका प्रेम कोरियाबाट ४० वर्षमा फर्कनुभयो। 

दुई दशक कोरिया बस्दा उहाँले त्यहाँबाट समयको महत्व, अनुशासन र परिश्रम गर्न सिक्नुभयो । ‘मेहनत, परिश्रम र अनुशासनकोरिया नागरिकको गहना नै हो’, उहाँले भन्नुभयो। कोरियामा सिकेको अनुशासन र परिश्रमलाई प्रेमले नेपालमा लागु गर्ने सोच बनाउनुभयो । 

तर के गर्ने ?....

भाषा नजान्दा विदेशमा आफूले खेपेको समस्या अरु श्रमिकले भोग्न नपरोस भन्ने उद्देश्यले सन् २०११ मा ‘कोरियन भाषा प्रशिक्षण केन्द्र शिन्ह्वा’ सञ्चालनमा ल्याएको उहाँले बताउनुभयो । 

अहिले ‘शिन्ह्वा’मा सयौँ विद्यार्थीहरु भाषा सिक्छन् या भनौँ वैदेशिक रोजगारका लागि तयारी गर्छन् । तर विद्यार्थीहरुलाई विदेश गएपनि फर्केपछि अरुलाई रोजगार दिने काम गर्नुपर्ने सुझाव दिने उहाँ बताउनहुन्छ ।

यससँगै उहाँले होटल तथा रेकर्डिङ स्टुडियो सञ्चालनमा ल्याउनुभयो । तर सफल भएन । यी व्यवसाय सफल भएन भनेर उहाँले कहिले हार मान्नु भएन । निरन्तर परिश्रम गर्नुभयो । जो कोरियाबाट सिक्नुभएको थियो । 

उहाँले व्यवसाय के कारणले सफल भएन ? कस्तो व्यवसायगर्दा सफल भइन्छ भन्नेतर्फ अनुसन्धान गर्न थाल्नुभयो । झण्डै २ वर्षको तयारीपछि उहाँले वि.स. २०७५ सालमा ‘घैंटे चिया’ लाई जन्म दिनुभयो । 

‘घैंटे चिया’को जन्मले उहाँलाई नयाँ जीवन दियो । सुरुमा उहाँले बागबजारमा ‘घैंटे चिया’को सुरुवात गर्नुभयो । ‘५०/६० लाखको लागतमा घैंटे चिया सञ्चालनमा ल्यायौँ’, उहाँले भन्नुभयो, ‘अहिले ललितपुरको खरीबोट, मिनभवनमा यसका शाखा छन् ।’

‘घैंटे’ नाम नै किन?

ताप्लेजुङमा घैंटोमा पानी राखेर पिउने चलन थियो । उहाँको घरमा पनि । बाल्यकालमा घैंटोको पानी खुब पिउनुभयो । त्यसको छुटै स्वाद अझै उहाँको जिब्रोमा छ । आफूले लिएको स्वाद अरुलाई दिन उहाँले चियाको नाम ‘घैंटे’ राख्नुभयो । 

‘खास घैंटो हो तर यसलाई आफुले अलि मोडिफाइ गरेर घैंटे बनाएँ’, उहाँले भन्नुभयो, ‘यो नाम मात्र होइन । हाम्रो मौलिक भाषा हो । आफ्नो मौलिक भाषालाई हामीले प्राथमिकता दिनुपर्छ । जस्तो कोरियामा हरेक कुरा आफ्नो भाषामा हुन्छ । चाहे त्यो होटलको नाम होस या अन्तिराष्ट्रिय स्तरमा मन्त्रीले गर्ने भाषण सबै आफ्नो भाषामा हुन्छ । हामीले आफ्नो भाषा प्रयोग गर्न लाज मान्नुहुन्न’, उहाँले भन्नुभयो ।

उहाँले आफ्नो मौलिक नामबाटै व्यवसाय सुरु गर्नुभयो । चियाको नामसँगै त्यसको स्वाद पनि जरुरी थियो । चिया त जताततै पाइन्छ । ‘फरक स्वाद दिनुपर्छ’, उहाँलाई लाग्यो । 

फरक स्वादका लागि प्रेम फेरी बाल्यकालकै सम्झनामा जानुभयो । बाल्यकालमा उहाँले दूध  ताएको भाँडाको कुराउनी खानुभएको थियो, त्यो पनि डढेको। त्यो स्वादउ उहाँलाई औधी मन पर्ने । त्यहि स्वाद चियाका रुपमा उहाँले पस्कने जमर्को गर्नुभयो । 

अहिले त्यो स्वाद चिया पारखीका जिब्रोमा बसिसकेको छ । यति छिटो नामसँगै स्वाद पनि ग्राहकहरुको मुखमा झुन्डिने उहाँले सोच्नुभएको थिएन । उहाँले भन्नुभयो, ‘चियामाप्रयोग हुने मसला पनि ताप्लेजुङबाटै ल्याउछु।’

बागबजारमा उहाँले आफ्नो मामा–ससुरासँगमिलेर व्यवसाय सुरु गरे पनि लाखौँको लगानीमा ललितपुरको एकान्तकुनामा भने एकल रुपमा सञ्चालनमा ल्याउनुभयो । त्यहाँ पनि घैंटे चिया पिउनेको घुँइचो नै लाग्छ ।

चियापारखीहरुका लागि घैंटे चिया बिहान ७ बजेदेखि राती १० बजेसम्म खुल्ने उहाँले बताउनुभयो । यस अवधिमा सैयौँ कप ‘घैंटे चिया’ बिक्रि हुने गर्छ । ‘बागबजारमा करिब १५० कप, एकान्तकुनामा २५० कप र मानभवनमा १५० कप चिया बिक्रि हुन्छ’, उहाँले भन्नुभयो ।

यसरी सयौँ कप बिक्रि हुने चिया बनाउन करिब ३ घण्टा लाग्छ । एक चोटी बनाइसकेको चिया दोस्रो पटक बनाउन मिल्दैन । धेरै समय लाग्ने भएकाले चिया ५ बजे बिहानै तयार गरिन्छ । एक कप चियाको मूल्य ५० रुपैयाँ पर्छ ।

चियासँगै नेपाली, कोरियन र चाइनिज परिकार पाइने ‘घैंटे चियाले मासिक १५ देखि २० लाखको कारोबार गर्ने उहाँ बताउनुहुन्छ । लाखौँको कारोबार हुने ‘घैंटे चिया’ले ३० जनालाई रोजगारी दिएको छ ।

उहाँले अझ धेरैलाई रोजगारी दिने योजना बनाउनुभएको छ । उहाँले विस्तारै देश तथा विदेशमा घैंटे चियालाई लैजाने तयारी भइरहेको बताउनुभयो । 
‘कोरियामा घैंटे चियालाई लैजाने तयारी भएको थियो’, उहाँले भन्नुभयो, ‘तर कोरोनाका कारणले रोकियो । अब छिट्टै काम पुरा हुन्छ ।’

नाफा कमाउनु सँगैरोजगारी सिर्जना गर्ने आफ्नो सोच भएको प्रेम बताउनुहुन्छ । ‘आर्थिक अभावकै कारण आफू परिवारबाट टाढा भए । म जस्तै अरु परिवारबाट अलग नहुन् भन्ने मेरो सोच हो’, उहाँले आफ्नो विगत सम्झदै भन्नुभयो, ‘विदेश गएर आफ्ना प्रिय मान्छे गुमाउदा पनि आउन सकिदैन । त्यो अरुले नभोगुन् । विदेश जानेले पनि नेपाल फर्केर केहि गर्छु र अरुलाई रोजगार दिन्छु भन्ने सोच बनाएर जानुस् भन्छु ।’

खाली हात कोरिया पुगेका प्रेम अहिले थोरैलाई भएपनि रोजगारी दिन सकेकोमा खुसी हुनुहुन्छ । आफ्नै देशमा बेरोजगारलाई रोजगार दिँदै परिवारसँग बस्न पाउँदा उहाँ निकै खुसी हुनुहुन्छ । यस खुसीमा प्रेम आफ्नी आमालाई खोज्नुहुन्छ । ‘आमा हामीसँग नभएपनि उहाँको आर्शिवाद सधै हामीसँग छ’, प्रेम भन्नुहुन्छ । 

प्रेमको जीवन पनि गायक हेमन्त रानाको ‘सुन साईली साईली परदेशबाट म आउँला, सुन साईली साईलीचालिस् कटेसी रमाउला’ गीतसँग मेल खान्छ । प्रेम पनि स्वदेशमा ४० कटेसी रमाइरहनुभएको छ ।